Hoe zwart moet Othello eigenlijk zijn? Dat was een belangrijke vraag die voorbij kwam toen we fantaseerden over een posterbeeld voor de zomerproductie in Diever. En moet hij eigenlijk wel zwart zijn of gaat het vooral om het anders zijn? Is Othello een knalgele smurf in Smurfendorp? Moet het een man zijn of kan het beter een vrouw zijn? Othella.
In Engeland, bij de Royal Shakespeare Company, hebben ze het kleurenprobleem voorgoed opgelost en ze noemen het colour blind casting. Elke rol wordt kleurenblind gecast. Ook bij tweelingen, ééntje zwart en ééntje wit. Zwart of wit bestaat daar niet op het toneel, dat is de afspraak, en iedereen doet er aan mee en niemand heeft er last van. Maar binnen het verhaal van Othello bestaat die kleur wel degelijk. Hij is de Moor van Venetïe. Moor is ook een franse jongensnaam en betekent donker gekleurd.
Ik gruwel van foto’s met herkenbare filmsterren die als goedkoop gegrimeerde Zwarte Pieten Othello’s op het witte doek verschijnen. Hetzelfde geldt voor chocoladebevlekte operazangers in de Othello van Verdi. Maar wat moet je als je geen zwarte acteur in je gezelschap hebt? Zoals in Diever in 1989. De witte acteur die toen Othello speelde is met de grimeuse naar Hilversum afgereisd om daar advies in te winnen bij de toenmalige grimeurs van Van Kooten en De Bie. Hoe knap het ook allemaal werd gedaan, het bleef een witte acteur met zwarte verf op het gezicht. Ik heb geluk gehad toen ik in het najaar van 2012 op de tribune zat bij de technische doorloop van een onbekende voorstelling en onze Othello het toneel op zag lopen. Toen hij twee weken later zei dat hij wel mee wou doen, hebben we hem meteen groen geverfd. Voor de poster. Want niet zwart of wit maar jaloezie is het belangrijkste onderwerp bij Othello, en jaloezie heeft ook een kleur.
Kermit zingt er een liedje over: “It’s not easy being green”.